De take back cyclus heeft betrekking op beleid, op mensbeelden en wereldbeelden die worden gedefinieerd als filosofische keuzen op de achtergrond van dat beleid.
De take back cyclus slaat dus niet op het feitelijke handelen, maar op het spel van denken in een virtuele wereld van mogelijkheden, meer bepaald op veranderingen in de filosofie van zelfbeeld en wereldbeeld die resultaat zijn van communicatieve zelfsturing.
Onze filosofie, in de gedaante van ons zelfbeeld en wereldbeeld, bepaalt uiteindelijk wat feiten zijn.
Voor het menselijk leren is er slechts een vorm van lust, de interne beloning van de oplossing van een probleem. Als een probleem niet kan worden opgelost, zoals een ongeval of de dood, dan houden we op het probleem te stellen, dan wordt de partij gewist, het spel gestaakt (blz.642).
Homo Ludens (spelende mens) is een algemeen cultuurwetenschappelijk werk uit 1938 van de beroemde Nederlandse historicus Historicus Johan Huizinga, die grote bekendheid verwierf met zijn cultuurhistorische Herfsttij der Middeleeuwen . Zoals de titel ervan al doet vermoeden gaat het over het belang van het spe(e)lelement van cultuur en samenleving. Het spel zou een noodzakelijke voorwaarde zijn voor het voortbrengen van cultuur (Wikipedia).